Ziengever

27 mei 2021

De eerste buitenworkshop in de natuur voor wonderzoekers en avonturiers.

We maken kennis op ons veldje. De jongsten nog wat verlegen, gelukkig zijn papa en mama erbij. De meiden van 10 en 11 al wat zekerder, zij zijn hier al vaker geweest.
Papa die nog een stukje meeloopt met de vierjarige. Zij kan het zelf. Ze kan de hele wereld aan.
Het groene bos. Het is niet koud. Het bos leeft.
Deze vierjarige kan al woorden geven aan alles wat ze ziet, ruikt en hoort. Spitst haar oren ‘‘zijn hier dieren in het bos?’’
Luister maar. De konijnen verstoppen zich maar de vogels zijn niet bang. Zij zitten hoog in de bomen.
De regen deert haar niet. Regenjas aan, laarsjes aan. En gaan. Ze hoort de vogels zingen. Richt haar blik omhoog. Luistert aandachtig. Ruikt het bos, het groene, ontluikende bos.
De elfjarige zoekt gericht naar insecten en laat ze voorzichtig in een glazen potje glijden. Een duizendpoot, twee pissebedden en een torretje. Ze bedenkt zelf dat er gaten in de deksel moeten voor zuurstof, dus dat regelt ze.
De zesjarige moet wennen, aftasten, vertrouwen dat groeit. Het is niet zo makkelijk om afscheid te nemen van je mama. Vastklampen, veiligheid, warmte, liefde.
Maar dapperheid staat haar op het voorhoofd geschreven.
Er staat een oude microscoop in het huisje. Hee, dat is interessant. Lampje aan, scherpstellen. Da’s nog niet zo gemakkelijk. Je moet het zelf uitvogelen. Ga eens opzij. Ik zie niks, nu is alles zwart! Nee, niet zo. Zo. Ze neemt het van me over. Haar aandacht verschuift van haar mama op de achtergrond naar dit fascinerende apparaat hier op tafel. Een veer eronder. Die is te groot. Een klein bloemetje van het fluitenkruid, dat gaat al beter. Die paarse bloem met die bol eraan. Hee, parelmoeren glans. Kijk ‘s, een reuzenbloem in al haar pracht! Schuiven, nu een schelpje eronder. Hee! Nu gaan we wat zien. Nog eens scherpstellen, de kijkers wat dichter bij elkaar. Zo dan! Wauw, dit is leuk! Nog even twijfelen, omkijken, mama is er nog…... Maar ze verschuift al wat meer naar de achtergrond. Zal ik toch? Die microscoop is wel heel leuk.
Mama geeft haar het vertrouwen dat ze dit kan, afscheid, nog een laatste dikke knuffel. Tot straks, dan krijg je een donut. Die vind je zo lekker. Je kunt dit. Dikke kus, tot straks!
Daarna, de microscoop, dan weer snel even tekenen, schilderen, schrijven. De telescoop, of microscoop, hoe heette dat ding nou ook alweer, ach het maakt niet uit, weer een schelpje eronder, nu een met ribbels. Ze huppelt ernaartoe. Ik ga weer even naar de telescoop.
De vierjarige stempelt, zucht, gaat niet zitten, is overal en nergens, ontdekt hoe kleuren mengen. Geel, rood, groen, alles door elkaar. Juicht als ze een nieuwe kleur maakt, joepie! Bruin! Zwart en wit zijn geen kleuren he, ik ben alle kleuren van de regenboog.
De oudere meisjes van 11 en 12 staan op het veld en stampen met hun voeten, strekken hun armen omhoog. Even kijken, wat spannend. Steeds een stukje dichterbij. Wat doen ze? Durf je het ze te vragen? Wat doen jullie? We doen een zonnedans, we jagen de regen weg. Kijk, we duwen de grijze wolken weg. We maken een regenboog. De vierjarige roept nu vol overtuiging: jaaaa! Dat kan ik! Ze rent ernaartoe. Mag ik meedoen? Samen maken ze een regenboogdans.
De 12-jarige laat de rups die ze vond balanceren op haar vinger. Ik neem ‘m mee naar huis, ik hoop dat ’t een vlinder wordt! Kom, japie, we gaan! Wanneer is de volgende keer?


17 mei 2021

Zondagavond 16 mei appt mijn broer Joep.

Zag op tv deel 2 van ‘’Mari staat op’’, gezien?

Ik ken Mari Sanders van de serie Rolstoel roadmovie, de serie die hij maakte in 2019, waarin hij aan den lijve ondervindt hoe het is om te reizen door Europa in een rolstoel.
Wat in deze nieuwe serie indruk maakt is de vraag: kunnen we een plek creëren voor mensen met en zonder handicap?

Mari droomt van een samenleving waarin mensen met en zonder handicap kunnen samenleven. Hij zegt: zonder dromers komt die samenleving er zowieso niet.’’

Zijn wij die dromers? Op Tijssevelleke bouwen wij samen aan een z’n plek. Zaterdag hadden we er een mooie dag. De kinderen van Joep en Jet zijn er ook. Lucas is bij oma, hij kan hier goed rond op de skelter, maar verder is deze plek nog niet erg rolstoeltoegankelijk. Op het begin van het rolstoelpad na. De weg naar de verenverzamelbrievenbus. Die Joep en Tuur samen bouwden.

Vandaag plantten we nieuwe planten. Vlochten wilgentenenhaag. Vulden het houthok met blokken hout. We bereidden samen een workshop voor. De kinderen bewegen mee, spelenderwijs, tussen het voetballen door.

Rond een uur of vijf veegden ze met zijn allen een stuk stoep schoon. Voor een basketbalveldje. Ze improviseerden met een paal en een basket van gaas en vogelden zelf uit hoe ze dat gingen bevestigen. Hangt de basket zo op de goede hoogte? Zodat Lucas er ook bij kan?


10 mei 2021

Elke dag opnieuw open staan voor verwondering. Even uit de hectiek van alledag en stilstaan bij wat er is.

Ik verbeeld schoonheid en puurheid in een unieke, eigen beeldtaal. Mijn inspiratie vind ik in de natuur en uit alles wat ik zie om mij heen, met veel ruimte voor het onverwachte. Ik ben daarom graag aan de grens, in de natuur en aan rafelranden. Het geluk wil dat er in het dorp Reusel een stuk grond ligt wat al generaties in de familie is.
Gisteren waren we er weer. Ons land van mogelijkheden. Een plek waar dromen uit kunnen komen. Hier kan ik gewoon zijn en ontstaan kunstprojecten vanuit mijn eigen natuur. Ik wil leven en werken vanuit onbevangenheid, samen met kinderen. Want zij zien als geen ander.

Project groeiwortels is van ons samen, Joep, Har en Lies. Het gaat over in het hier en nu zijn, en nieuwe paden banen.